یارومی کوزه بچه هاش می خندند می گه خدایا این شادی را از بچه هام نگیر

یک گله مورچه به یک فیل حمله می کند فیله خودش را تکان می دهد همه ی مورچه ها میریزند پاییین به جز یکی مورچه ها بهش 

می گن خفش کن خفش کن 

گذر عمر

غنچه خندید ولی باغ به این خنده گریست
غنچه آن روز ندانست که این گریه ز چیست !
باغ پر گل شد و هر غنچه به گل شد تبدیل
گریه باغ فزون تر شد و چون ابر گریست
باغبان آمد و یک یک همه گلها را چید
باغ عریان شد و دیدند که از گل خالی است
باغ پرسید چه سودی بری از چیدن گل ؟!
گفت : پ‍‍ژمردگی اش را نتوانم نگریست
من اگر ز روی هر شاخه نچینم گل را
چه به گلزار و چه گلدان دگر عمرش فانی است
همه محکوم به مرگند چه انسان ، چه گیاه
این چنین است همه کاره جهان تا باقی است !!!

گریه ی باغ از آن بود که او میدانست
غنچه گر گل بشود هستی او گردد نیست !!
رسم تقدیر چنین است و چنین خواهد بود
می رود عمر ولی خنده به لب باید زیست

پایان بغض سرکش من ابتدای تو ست.

شبهای من هیشه پر از قصه ها ی تو ست

چه می جویم بگو با من، بگو از تو چه می خواهم

منی که رو به پایانم از تو نمی کاهم

برای با تو بودن ها شروعم رنگ غم دارد

 شب تاریک وسرد من فقط روی تو کم دارد

به بالین منهم سر را سراغت از چه کس گیرم

به بستر از غمت میدانم شبی دوراز تو میمیرم